Rodzice pana Kazimierza Moczydłowskiego z obawy przed zbliżającą się wojną zbudowali domek na wsi i tam postanowili przetrwać z daleka od stolicy, gdzie wiadomo, że byłoby niebezpiecznie. Była to wieś Zielona. Oto, co pisze w swojej książce autor o pierwszych dniach wojny:
,,Piątek 1 września 1939 roku był przyjemny, ciepły i pogodny. Nie wiem w jaki sposób dotarła do nas
wiadomość, że wybuchła wojna i że Niemcy zaatakowały nasz kraj. Tego właśnie dnia zaroiło się
w powietrzu od samolotów, a głośne ich huczenie napełniało trwogą. Leciały kluczami na naszą
Warszawę. Wracały z powrotem po nowe ładunki wybuchowe. Były wielkie, a na kadłubach i skrzyd-
łach miały czarne krzyże. Ten ich huk był taki falujący – gdy leciało ich kilka, to tak dziwnie modulo-
wały się ich głosy, falowały rozlegle amplitudy, głucho, ciężko i zmiennie."
Na drogach roiło się od furmanek wyładowanych ludźmi, pościelą, żywnością, za furmankami prowadzono bydło, ludzie wierzyli, że zdołają uciec Niemcom. Niedługo jednak drogi stały się nieprzejezdne i po dwóch, najwyżej trzech noclegach w polu lub u znajomych powracano do domów i gospodarstw. Widziano beznadziejność ucieczki. K. Moczydłowski dalej snując wspomnienia pisze:
,,Tego dnia z samego rana ojciec pognał do Kuczborka – tak przez pola na przełaj, bo było bliżej –
aby wycofać trochę grosza z kasy PKO. Nie zabawił tam długo. Wrócił wprawdzie bez gotówki, ale z
z dobrymi wiadomościami. Słyszałem jak przekazywał matce te wiadomości, że już ponad sto samolo-
tów niemieckich zostało strąconych i że polskie wojska weszły do Prus Wschodnich. A co do pieniędzy
to na razie dostał tylko sto złotych, bo kasa miała sporo wypłat, a nie mieli dużo gotówki. Jednak
pomimo częściowej prawdy, bo w pewnym miejscu Polakom udało się pogonić Niemców w Prusach
Wschodnich, to wszystko inne było marzeniem. Samoloty niemieckie całymi chmarami szybowały nad
nami w stronę Warszawy, napełniając przestrzeń hukiem i grozą. Nie było za to widać działań ze strony
naszej obrony przeciwlotniczej."
W obejściu państwa Moczydłowskich było mnóstwo ludzi i wozów. Zastanawiano się, co robić.
,,Była noc, ale podwórko roiło się od ludzi. Kuchnie nasze pracowały pełną parą, gotowano i przygrzewano na zmianę, napięcie było wielkie. Pan Czesław Lorkowski z Zielonej, mający we wsi sklep ogólny i małą rzeźnię, powiedział tak: „Nie ma sensu uciekać, bo dokąd uciekniemy? Jeśli przyjdą tutaj – to pójdą i dalej”. Natychmiast podchwyciła to matka i powiedziała zdecydowanie – „Trudno – myślę, że nie trzeba się stąd ruszać i rację ma pan Lorkowski, bo gdzie pójdziemy?” "
Na wsi zwyciężał zawsze zdrowy chłopski rozsądek: - skąd weźmiemy żywność, jeżeli wszyscy uciekną, co się stanie z bydłem, ziemia przecież zarośnie zielskiem .
,,Ludzie miejscowi zaczęli prace na polach. Trzeba było się śpieszyć z orkami, bo powinny już być
gotowe do siewów. Niezależnie od wszystkiego ziemia musi rodzić, inaczej chłop nie wyżywi rodziny
i gospodarstwa" .
Więcej informacji i dalszy ciąg wspomnień odnajdziecie Państwo tutaj: http://www.mojewojennedziecinstwo.pl/index.php?plik=strony/os137
.jpg)
.jpg){kind=logo}
